Swaziland - Sodwana Bay

Swaziland - Sodwana Bay

Nadat we 's morgens een uitgebreid vers klaargemaakt 3 gangen ontbijt hadden genuttigd en afscheid hadden genomen met hugs alsof we elkaar al jaren kenden, gingen we op pad naar Swaziland. Dat was ongeveer 4 uur rijden inclusief grensformaliteiten. Onderweg bezochten we een soort openluchtmuseumpje waar je kon zien hoe de Swazi's vroeger woonden (voor elke kamer een aparte ronde hut en een van takken gemaakte kraal waar de dieren in leefden) en er werden traditionele dansen met zang opgevoerd. Ik vond het mooi. Er waren heel veel scholen die de voorstelling ook kwamen bekijken en uiteindelijk zaten we daar omringd door zo'n honderd zwarte kindertjes en 2 albino's. Die laatsten zien er heel bijzonder uit en vallen erg op. Naast mij ging een high school jongen zitten (ik schatte hem een jaar of 15) die meteen een gesprek in het Engels begon: hij had een droom om ooit nog eens in Engeland terecht te komen. Zijn ouders waren nooit naar school geweest en hij had het van de 9 kinderen het verst geschopt op school en nu wilde hij zijn ouders trots maken en de hoogste cijfers van zijn klas halen , dan kon hij een beurs winnen om in Engeland te studeren. Hij had het al 6 x geprobeerd maar het was hem nog niet gelukt. But I never give up because one day.....zei hij. Ik vond het ontroerend en inspirerend. Ik wel.

Over de volgende dag schrijft Bodhi dit verhaal:
We stonden op rond 8.45 om zo om 9.15 aan het ontbijt te verschijnen, ideaal al zeg ik het zelf. We gingen op tijd weg, zo rond 10.00 uur. Het eerste uur reden we nog goed, waarna mama de TomTom niet begreep en we verkeerd reden. We besloten door te rijden, want zo kon het óók. Een half uur later bleek dat we weer verkeerd waren gereden. We sloten onze eigen TomTom, gekregen bij de auto, aan en probeerden er zo weer uit te komen. We vonden een shortcut, wat qua kilometers even lang was. Uiteindelijk waren we hierdoor ruim 2 uur langer bezig, bedankt Mo! Toen we aankwamen zagen we meteen een bordje op de deur hangen met: 'dear customer, we didn't have WiFi here'. Super, welke camping heeft nou anno 2019 geen WiFi... Maar goed, daarna gingen we naar ons chalet om de spullen te droppen. We hebben een appartement voor 8 personen met 4 slaapkamers en 2 badkamers en een veranda, wel groot maar het ziet er niet uit. Ook hebben we een braai op de veranda, maar we werden bij binnenkomst al aangesproken door onze buuropa dat er een moeder aap met een kindje in de boom zat die al een kind had aangevallen... Gezellig ! Vanavond hebben we gegeten bij de light house. Light was het er wel, maar er zat niemand. We wilden reserveren rond 19.30, maar het personeel vertelde ons dat ze dan waarschijnlijk al dicht waren omdat het rond deze tijd erg rustig was. We besloten dan ook om daar maar meteen te gaan eten. Erg gezellig was het er niet, maar het eten smaakte goed en daar gaat het om. Even later waren we thuis een spelletje aan het kaarten, toen opeens het licht uit ging, dit bewijst maar weer eens hoe ouderwets onze appartement is. Gelukkig slepen we al de hele vakantie een o zo handige hoofdlamp mee 👍🏻. Kortom: aan ons chalet mankeert een hoop, maar gelukkig zitten we hier maar 2 nachten.
De volgende dag ging Ab vroeg duiken, Mo en ik bleven liggen zodat we konden 'uitslapen'. Helaas werden we om 7.45 alweer wakker gemaakt door onze buren, die dachten dat ze de enige waren. Hard geschreeuw werd gevolgd door continue gelach.... Waren we nou maar mee gaan duiken. Toen ze eindelijk van hun chalet weggingen begon er een haan te kraaien en meteen kwam onze herinnering aan Thailand weer naar boven, top dit. We besloten een ontbijtje te gaan maken en het park te verkennen. Al snel kwamen we erachter dat we ook hier bijna de enige mensen waren. Wat een feest. Nu zitten we weer bij onze vrienden van gister, die als enige in de buurt WiFi hebben. Morgen gelukkig door naar ons volgende appartement, verheug me er nu al op 😌

Ciao

X bo